Nadszedł czas, by dać upust czemuś, co chowam w sobie od dawna. W takich
chwilach każdy czuje poczucie obowiązku. Dzisiaj wyjątkowo jestem nijaki. Sam nie
wiem dlaczego. A może wiem? Przecież chodzi tutaj o coś, o czym wszyscy wiemy,
lecz nie mówimy o tym na głos. Po prostu. Naszła mnie refleksja na temat
obiektywizmu. Chciałbym napisać o tym parę słów, gdyż uważam pracę dziennikarza
za zadawanie pytań, szukanie odpowiedzi oraz dzielenie się wnioskami na temat
nurtujących spraw z opinią publiczną. To chyba nie takie oczywiste…
Marek Czyż powiedział kiedyś, że chciałby serwować swoim odbiorcom czystą wodę
zamiast propagandowej zupy. To nudne i nigdy się nie sprzeda. Należy jednak
przyznać, że podział na „wodę” oraz „zupę” bardzo przypadł mi do gustu, gdyż trafia
w samo sedno sprawy. Człowiek nie nasyci się wodą. Pełny żołądek zapewni mu
tylko zupa. Oto odpowiedź dla pytających: „Dlaczego nie wierzysz? Uśmiechnij się i
bądź dobrej myśli”. Zastanawia mnie tylko, dlaczego tak wiele mówimy o
obiektywizmie, sami dając się wepchnąć do polaryzacyjnej bańki.
Długo nad tym myślałem i – może to śmiesznie zabrzmieć – doszedłem do wniosku,że obiektywizm jest pojęciem subiektywnym, więc walka straciła dla mnie sens. Badanie Media Insight Project z 2018 wykazało, że odbiorcy oceniają rzetelność
dziennikarstwa nie na podstawie faktów, lecz zgodności przekazu z ich własnymi
poglądami. Nawet jeśli dziennikarz zachowa neutralność, czytelnik i tak zobaczy w
tekście stronniczość – o ile narracja nie zgadza się z jego światopoglądem. Czy w
takim razie możemy mówić o prawdziwym obiektywizmie, skoro każdy widzi go
inaczej?. W naszym społeczeństwie jest to kwestia warta głębszej refleksji.
Rozumiem, że to bardzo kontrowersyjne, lecz biorę na siebie pełną odpowiedzialność. Miejsce, w którym to czytasz, również nie jest „obiektywne”… Opublikowałem tutaj wiele interpretacji rzeczywistości wedle własnego uznania.Czy to oznacza, że praca, którą mozolnie wykonuję, jest zła i nie ma sensu, bo pominąłem wiele istotnych dla świata kwestii? Nie narzuciłem odpowiedzi,
przedstawiłem własne refleksje. Wolter napisał: „Nie zgadzam się z twoimi
poglądami, lecz po kres moich dni będę bronił twego prawa do ich głoszenia”. Nie
lubię szukania dialogu w każdej sprawie i uważam, że do niczego to nie prowadzi.
Szacunek wobec rozmówcy zawsze jest wystarczający. Czuję, że na tym polega
prawdziwe dziennikarstwo. Poza tym robię to zupełnie hobbistycznie i za darmo, więc
czemu miałbym manipulować? Gdy w grę wchodzi władza, pieniądze czy interesy –
tam dostęp do wolnej myśli po prostu się kurczy.
Pogodziłem się z tym i zdałem sobie sprawę, że dzisiaj cnotą, wręcz przywilejem,
stało się trzymanie z daleka od wojen polsko-polskich. Mógłbym napisać
moralizatorską puentę, lecz to nie w moim stylu i zwyczaju. Chciałem krótko i zwięźle
wylać swoje myśli. Życie nad Wisłą nie zaskakuje mnie tylko w jednym aspekcie –
mianowicie wciąż nie potrafimy przestać wierzyć w utopijne wizje. Zeszłoroczne
„wyzwolenie” Telewizji „Publicznej” spod buta oprawców nie przywróciło jej
pluralistycznego blasku. Nie uznaję propagandystów pracujących za nasze pieniądze za złych i doszczętnie zepsutych pod względem moralnym. Każdy wykonuje swoją
pracę w miarę własnych możliwości. Nie cierpię moralistów, którzy raz po raz tropią wszędzie spiski.
Każda rzecz na tym świecie ma swój cel oraz istotę. Nie można mieć pretensji do
sprzedawcy owoców, gdy sprzeda nam zepsute jabłka. Wina leży po naszej stronie,
gdyż nie sprawdziliśmy dokładnie przed zakupem ich świeżości. Podobnie jest z
informacjami, które najczęściej poddane są „obróbce” i nierzadko mijają się z
obiektywną prawdą. Gdyby pomyśleć nad tym dłużej, można dojść do wniosku, że
obiektywizm nie istnieje. To nieprawda. Obiektywne są prawa natury, takie jak słońce na niebie, śmierć czy podatki. Wszystko inne podlega subiektywnemu spojrzeniu i zostawia przestrzeń dla ludzkiej wyobraźni. Głowa do góry. Tak wygląda świat.
